Αυτό που γνώριζα για την κοινότητα των Αρόδων είναι ότι βρίσκεται βυθισμένη σ’ ένα ήσυχο και καταπράσινο περιβάλλον με αμπελώνες και περιβόλια. Και ότι σκαρφαλωμένη σε μια εντυπωσιακή θέση στο οροπέδιο της Λαόνας, χαρίζει εκπληκτική θέα προς τον κόλπο της Λάρας, τον Κόλπο Κοραλλίων και το νησάκι του Αγίου Γεωργίου Πέγειας.
Ήξερα επίσης πως αυτό το χωριό διαθέτει ένα ιδιαίτερο θρησκευτικό χαρακτήρα καθώς η κεντρική εκκλησία του, αφιερωμένη στον Άγιο Καλανδίωνα, ο οποίος είναι και ο πολιούχος Άγιος του χωριού, θεωρείται ως η μοναδική στον κόσμο.
Επιπλέον, γνώριζα πως διαθέτει τρία πανέμορφα φαράγγια. Του Άβακα, της Ειρήνης και του Διπόταμου ή των Κουφών, όπως είναι γνωστό στους ντόπιους, τα οποία χαρίζει απλόχερα σε αυτούς που τα επισκέπτονται. Όμως στη λίστα προστίθεται ακόμη ένα μικρότερο αλλά συνάμα όμορφο και εντυπωσιακό φαράγγι, άγνωστο ακόμη και στους κατοίκους της περιοχής.
Πρόκειται για το φαράγγι της Κραμίνους, το οποίο σε περιμένει στη νοτιοδυτική πλευρά των Πάνω Αρόδων. Απέχει μόλις 2 χιλιόμετρα από το κέντρο του χωριού και φωλιάζει στις σχισμές ψηλών βράχων χαρίζοντας εικόνες που δεν γίνεται να μην μαγνητίσουν το βλέμμα σου. Ένα καλά κρυμμένο στολίδι στην απρόσιτη κοιλάδα του Διπόταμου! Ένα φαράγγι που έχει φωνή και σε καλεί να αποκαλύψεις τα μυστικά του! Ένας τόπος όπου το νερό τρέχει μέσα από τους βράχους!
Με βράχους που σχεδόν κρύβουν τον ουρανό, δημιουργούν μοναδικά συναισθήματα. Το τοπίο… άγριο και απομονωμένο που σε ξεπερνάει. Το αργάκι της Κραμίνους, από το οποίο πήρε την ονομασία το συγκεκριμένο φαράγγι ταξιδεύει ανάμεσα στους επιβλητικούς βράχους για να συναντηθεί με τον μεγαλύτερο ποταμό, τον Διπόταμο.
Εντυπωσιακό κομμάτι του φαραγγιού είναι τα στενά, κυματιστά κενά μεταξύ των πετρωμάτων που δημιουργούν ζωηρά σχέδια, καθώς το φως του ήλιου περνά μέσα τους.
Κάθε στιγμή είναι και μια διαφορετική εικόνα στα μάτια. Με περιέργεια για το τι υπάρχει στην επόμενη στροφή και με την έκπληξη για την ομορφιά που ξετυλίγεται μπροστά μας.
Το φαράγγι της Κραμίνους, καλύπτεται παντού με πυκνή και πλούσια βλάστηση. Τρεμιθιές, συκιές, μοσφιλιές και αρωματικά βότανα που μοσχοβολάνε. Όλες οι αισθήσεις αφυπνίζονται. Μυρωδιές από τα αγριολούλουδα και ήχοι από το νερό που κυλά και πέφτει. Ήχοι που χαϊδεύουν τα αυτιά μου και άλλοτε σιωπή.. η σιωπή των βράχων. Βράχοι με περίεργα σχήματα και ανάμεσα τους νερά που τρέχουν και σχηματίζουν μικρούς καταρράκτες και λιμνούλες.
Υψώνω το βλέμμα. Ένα στενό κομμάτι γαλάζιος ουρανός και τα αγριοπερίστερα πετούν στις απόκρημνες εσοχές της πέτρας προστατεύοντας τα αυγά τους που υπάρχουν στις φωλιές.
Στο ψηλότερο τμήμα του φαραγγιού, το οποίο για να προσεγγίσεις θα πρέπει να κατέβεις από απότομο και επικίνδυνο σημείο, αντικρίζω το μαγευτικό σκηνικό με τις πηγές που αναβλύζουν από τους βράχους. Καθώς παρακολουθώ την πορεία του νερού στον χείμαρρο της Κραμίνους για να συνεχίσει τη διαδρομή που έχει χαράξει η φύση αιώνες τώρα, σκέφτομαι πως το νερό, αυτή η ζωτική αρχή του κόσμου, αυτό που δίνει ζωή, μπορεί να διεισδύσει παντού!
Και συνεχίζω να θαυμάζω το νερό την στιγμή που κινείται, καθαρό και γεμάτο ζωή! Παρατηρώ, στη συνέχεια, τα υπέροχα κομψοτεχνήματα που έχουν δημιουργηθεί στο πέρασμα χιλιάδων χρόνων. Πανέμορφοι σταλαγμίτες και σταλακτίτες αποδεικνύουν για ακόμα μια φορά ότι η φύση… κάνει τέχνη!
Πόσο διαφορετική είναι όμως η ομορφιά στη Φύση και την Τέχνη…!
