Στο Τρόοδος, το πολυτιμότερο ορεινό τοπίο της Κύπρου, η Φύση πρόσφερε απλόχερα τις χαρές της, παντού, σε κάθε του σημείο!
Η ψηλότερη κορυφή της Κύπρου, ο Όλυμπος, μεγαλοπρεπής, επιβλητικός, παρατηρητής εδώ και αιώνες, μοιάζει να ενώνεται με τον ουρανό ενώ στις πλαγιές του μπορείς να περιπλανηθείς στα δάση, στα μονοπάτια και τις χαράδρες για να συναντήσεις την ιστορία, τον πολιτισμό και τη φυσική ομορφιά.
Πόλος έλξης για τον φυσιολάτρη και τον πεζοπόρο, η οροσειρά του Τροόδους με υψόμετρο 1952 μέτρα, αποτελεί σταθερή πρόκληση για κάθε ορειβάτη. Πόσες εντυπώσεις και τι συναισθήματα γεννά, αλήθεια, το αντίκρισμα αυτού του βουνού, το οποίο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη γένεση της Κύπρου μας? Όταν πριν από περίπου 90 εκατομμύρια χρόνια, ύστερα από μια σειρά μοναδικών και πολύπλοκων γεωλογικών διεργασιών η μεγαλόνησος αναδύθηκε από τον Αρχαίο Ωκεανό της Τηθύος!
Στην τεράστια έκταση του Τροόδους, η οποία ανέρχεται γύρω στα 137 χιλιάδες εκτάρια ή 1,147 τετραγωνικά χιλιόμετρα, κρύβονται τοπία μοναδικής ομορφιάς που συγκλονίζουν. Πεζοπόροι, ερευνητές και ορειβάτες αναζητούν αυτό που μπορεί να προσφέρει στον καθένα το ουράνιο, ψηλό βουνό. Τη φυγή από την καθημερινότητα, την γνώση για την ιστορία και τη ζωή, την περιπέτεια. Χωριστά, αλλά και όλα μαζί με συνδυασμούς, που μόνο η ανέπαφη Φύση μπορεί να επιτύχει!
Το off road μονοπάτι που ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη
Στη βορειοδυτική πλευρά της οροσειράς του Τροόδους, σε κοντινή απόσταση από την κοινότητα της Κακοπετριάς υπάρχει το οργανωμένο μονοπάτι της φύσης με την ονομασία «Καννούρες». Ένα μονοπάτι, το οποίο μέσα από ένα παρθένο και άγριο δασικό τοπίο, διασχίζει την όμορφη κοιλάδα του ποταμού Καρκώτη. Περνά από τις εγκαταστάσεις του κλειστού ορυχείου χρωμίου και καταλήγει στην Κακοπετριά. Η διαδρομή μπορεί να περάσει και από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου της Στέγης στην οποίαν διασώζονται εξαιρετικές τοιχογραφίες της Βυζαντινής περιόδου και περιλαμβάνεται στον κατάλογο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.
Το συγκεκριμένο μονοπάτι διαθέτει μεγάλο βαθμό δυσκολίας και απαιτεί μεγάλη προσοχή. Εμείς, επιλέξαμε μια διαδρομή ακόμη πιο δύσκολη και επικίνδυνη, η οποία δεν είναι τόσο γνωστή. Μια διαδρομή, σκέτη πρόκληση, γεμάτη περιπέτεια και δράση, που πραγματικά κόβει την ανάσα και σου ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη.
Αφού περπατήσαμε ένα μικρό μέρος του μονοπατιού «Καννούρες», στη συνέχεια το παρακάμψαμε και τότε ήταν που οι παλμοί της καρδιάς άρχισαν να αυξάνονται επικίνδυνα. Στο σημείο εκείνο, ο φόβος κυριαρχεί μα η δίψα για πάθος και περιπέτεια υπερνικά. Κρεμόμασταν κυριολεκτικά στην άκρη ενός απότομου γκρεμού και από κάτω το χάος, προσπαθούσαμε να βρούμε πέτρα να κρατηθούμε καθώς οι περισσότερες χάνονταν στο χείλος του γκρεμού ενώ το κάθε μας βήμα ισοδυναμούσε με πιθανή πτώση!
Και την στιγμή εκείνη που σπρώχνεις τον εαυτό σου μέχρι τα όρια του τότε ανακαλύπτεις ότι δεν υπάρχουν όρια!!! Και ότι τα μόνα όρια στη ζωή είναι αυτά που βάζεις εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου!!!
Καταφέρνοντας με επιτυχία να περάσουμε τον απότομο γκρεμό, μπορώ πλέον να δω καθαρά και με ηρεμία τη μεγαλειώδη εικόνα της άγριας, αβίαστης φύσης! Και αφού απολαύσαμε για μερικά λεπτά το πανέμορφο σκηνικό της περιοχής, αρχίζουμε την κατάβαση προκειμένου να προσεγγίσουμε τον παραπόταμο των Πιτερών και να απολαύσουμε τον υδάτινο του κόσμο.
Οι πηγές και οι απρόσιτοι «μυστικοί» καταρράκτες
Η κατάβαση στο αργάκι των Πιτερών, που ενώνεται με τον Καρκώτη, ήταν ενδιαφέρουσα και συναρπαστική.
Πρόκειται για ένα ζωντανό υδάτινο δρόμο με τα δικά του «μυστικά». Το νερό του παραπόταμου, σχηματίζει ανάμεσα στους βράχους μικρές φυσικές πισίνες ενώ οι πανύψηλοι βράχοι δημιουργούν ένα απόκοσμο, άγριο αλλά συνάμα απίστευτα όμορφο σκηνικό.
Οι όχθες του παραπόταμου των Πιτερών σε προετοιμάζουν επίσης και για τον πανέμορφο και καταπληκτικό καταρράκτη που ακολουθεί σε μικρή απόσταση. Ένα πραγματικό ανέγγιχτο υδάτινο στολίδι της περιοχής το οποίο δημιουργεί αισθήματα ευφορίας και θαυμασμού. Μια παραδεισένια «μυστική» όαση που σε αναζωογονεί, σε ηρεμεί, σε εμπνέει και σε γοητεύει με την άγρια ομορφιά του. Τα νερά του, πέφτουν ορμητικά και πειθαρχημένα από ύψος περίπου 8 μέτρων σχηματίζοντας στη βάση μια πανέμορφη λιμνούλα.
Εξίσου εντυπωσιακός είναι και ο δεύτερος καταρράκτης, τα νερά του οποίου πέφτουν από τη σχισμή των βράχων παραπλεύρως του παραπόταμου. Αν και η ροη του νερού είναι μικρότερη, ωστόσο σαν δαντέλα στολίζει τα ηφαιστειογενή πετρώματα δημιουργώντας μια εξαίρετης ομορφιάς εικόνα.
Στην περιοχή, συναντάται επίσης και το μοναδικό εντομοφάγο φυτό της Κύπρου Πινκουίκουλα η κρυστάλλινη (Pinguicula crystallina).
Ο δρόμος της επιστροφής
Και εκεί που νόμιζα πως τα δύσκολα πέρασαν, ο δρόμος για την επιστροφή επιφύλασσε μεγάλη ανηφόρα. «Βάλαμε βοηθητικές» 🙂 και σαν αγρίμια σκαρφαλώναμε το βουνό. Μέχρι που εισήλθαμε και πάλι στο οργανωμένο μονοπάτι «Καννούρες» και αισθανόμασταν πλέον πιο ασφαλείς.
Η διαδρομή, μήκους περίπου 6 χιλιομέτρων, ήταν για μένα εμπειρία ζωής! Αναμετρήθηκα με τους φόβους μου, πίστεψα στον εαυτό μου ότι μπορώ να το κάνω, συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα ότι είμαστε κάτι πολύ περισσότερο απ’ ότι πιστεύουμε. Επίσης, αυτό το «δέσιμο» με τους ανθρώπους που ήταν μαζί μου ήταν κάτι πολύ όμορφο! Ανθρώπους τους οποίους εμπιστεύθηκα και που υπο άλλες συνθήκες θα ήταν απίθανο να είναι φίλοι!
Σημείωση
Σε αυτή την εξόρμηση, η οποία θα μου μείνει αξέχαστη, συνοδοιπόροι μου ήταν ο Κωνσταντίνος Μάσσιας, ο Νικόλας Πίγκος και η Χρυστάλλα Παντελή. Τρεις ωραίοι άνθρωποι που ξέρουν καλά πως η ζωή για να έχει ενδιαφέρον θέλει πάθος, τρέλα, περιπέτεια! Τους ευχαριστώ θερμά!!!