Το Άλεφ, του παγκοσμίου φήμης συγγραφέα Paoulo Coelho, είναι ένα βιβλίο συναρπαστικό, που αποτελεί πηγή έμπνευσης και μας καλεί να συλλογιστούμε το νόημα του δικού μας ταξιδιού: Άραγε βρισκόμαστε στ’ αλήθεια εκεί που θέλουμε, κάνουμε πράγματι αυτό που επιθυμούμε;
Ο συγγραφέας, ξεκινάει ένα ταξίδι με τον Υπερσιβηρικό. Με αφετηρία την Αφρική και μέσω Ευρώπης καταλήγει στην Ασία με σκοπό να ξαναζωντανέψει την ενέργεια και το πάθος του. Στη διάρκεια του ταξιδιού συναντάει μια ταλαντούχα νεαρή βιολίστρια, τη Χιλάλ. Μαζί ξεκινούν ένα μυστικιστικό ταξίδι στο χώρο και στο χρόνο, περπατώντας σ’ ένα μονοπάτι που διδάσκει την αγάπη, τη συγχώρεση και τη δύναμη υπέρβασης των αναπόφευκτων προκλήσεων της ζωής.
Διαβάζοντας το βιβλίο ξεχώρισα το διάλογο που ακολουθεί, μεταξύ του Πάουλο Κοέλο και της Χιλαλ. Καθισμένοι κάπου με θέα τον ποταμό ο συγγραφέας της εκφράζει την αγάπη του. Μια αγάπη όμως χωρίς όνομα, χωρίς εξήγηση, σαν ποτάμι που δεν μπορεί να εξηγήσει τη διαδρομή του, που μονάχα προχωράει. Μια αγάπη που δεν ζητάει και που δεν δίνει τίποτα σε αντάλλαγμα, απλώς εκδηλώνεται.
Σ’ αγαπάω, σ’ αγαπάω επειδή όλες οι αγάπες του κόσμου μοιάζουν με διαφορετικά ποτάμια που τρέχουν προς την ίδια λίμνη, και εκεί συναντιούνται και μεταμορφώνονται σε μια αγάπη μοναδική, που θα γίνει βροχή και θα ευλογήσει τη γη.
Σ’ αγαπάω σαν ποτάμι που βοηθάει τα φυτά και τα λουλούδια να μεγαλώσουν στα μέρη που διασχίζει. Σ’ αγαπάω σαν ποτάμι που ξεδιψάει όποιον τα έχει ανάγκη και μεταφέρει τους ανθρώπους εκεί που θέλουν να πάνε.
Σ’ αγαπάω σαν ποτάμι που καταλαβαίνει ότι πρέπει να κυλήσει διαφορετικά στον καταρράκτη και να μάθει να ξεκουράζεται στα κοιλώματα του εδάφους. Σ’ αγαπάω επειδή γεννηθήκαμε όλοι στο ίδιο μέρος, στην ίδια πηγή, που συνεχίζει να μας τροφοδοτεί με ακόμα περισσότερο νερό. Έτσι, όταν είμαστε αδύναμοι, το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να περιμένουμε λίγο. Η άνοιξη θα ξανάρθει, τα χιόνια του χειμώνα θα λιώσουν και θα μας γεμίσουν με καινούρια ενέργεια.
Έτσι λοιπόν δέχομαι την αγάπη σου και σου παραδίνω την αγάπη μου. Όχι την αγάπη ενός άντρα για μια γυναίκα, όχι την αγάπη ενός πατέρα για την κόρη του, όχι την αγάπη του Θεού για τα πλάσματα του. Μα μια αγάπη χωρίς όνομα, χωρίς εξήγηση, σαν ποτάμι που δεν μπορεί να εξηγήσει τη διαδρομή του, που μονάχα προχωράει. Μια αγάπη που δεν ζητάει και που δεν δίνει τίποτα σε αντάλλαγμα, απλώς εκδηλώνεται. Δεν θα γίνω ποτέ δικός σου, δεν θα γίνεις ποτέ δικιά μου, παρ’ όλα αυτά όμως μπορώ να σου πω σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ.
– Μ’ αγαπάς σαν ποτάμι. Εγώ όμως σ’ αγαπάω ως γυναίκα. Όπως σ’ αγάπησα στο παρελθόν και όπως θα συνεχίσω να σ’ αγαπάω για όσο υπάρχει ο κόσμος.
