Η εντυπωσιακή πόλη των σπηλαίων βρίσκεται στη Γεωργία

Την αποκαλούν πόλη σπήλαιο. Η Βάρτζια είναι μια εκπληκτική τοποθεσία στη νότια Γεωργία, σκαμμένη στο όρος Ερουσέτε το 1185. Έχει ιδιαίτερη σημασία για τους Γεωργιανούς επειδή συνδέεται με τη χαρισματική βασίλισσα Ταμάρ.

Μεταξύ όλων των αρχιτεκτονικών κοσμημάτων της Γεωργίας, το συγκρότημα Βάρτζια είναι το πιο εντυπωσιακό με ανεκτίμητη ιστορική και πολιτιστική αξία. Σε αυτή την πόλη σκαλισμένη στο βράχο υπήρχαν σπίτια, καταστήματα, βιβλιοθήκες ακόμη και δίκτυο ύδρευσης. Συνολικά 6000 χώροι, κατανεμημένοι σε δεκατρία επίπεδα. 

Το 1283, έναν αιώνα μετά την κατασκευή του, ένας μεγάλος σεισμός κατέστρεψε ένα τεράστιο μέρος του χώρου. Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι λιγότερο από το ένα τρίτο του αρχικού μεγέθους του.

Το συγκρότημα σπηλαίων Βάρτζια χτίστηκε με τα χέρια σε διάστημα περίπου 50 ετών και σχεδιάστηκε για να φιλοξενήσει 50.000 άτομα για αμυντικούς σκοπούς. Αργότερα έγινε βασιλικό μοναστήρι με εκπαιδευτικούς σκοπούς.

Μια μικρή ομάδα μοναχών ζει ακόμα εδώ. Περίπου 300 διαμερίσματα είναι επισκέψιμα και σε μερικές σήραγγες οι παλιοί σωλήνες ύδρευσης μεταφέρουν πόσιμο νερό.

Η ιστoρία

Το 1185, μια χαρισματική γυναίκα, μόλις 25 ετών, με το όνομα Tamar ανέλαβε τα ηνία της Γεωργίας για 29 χρόνια . Ήταν η πρώτη φορά που μια γυναίκα κυβερνούσε τη συγκεκριμένη χώρα.

Ένα χρόνο μετά τη στέψη της, η Tamar θέλησε να φτιάξει ένα μοναστήρι, σαν ένδειξη της χριστιανικής της πίστης αλλά και με σκοπό την  προστασία των πολιτών από τους Μογγόλους, οι οποίοι με βάση την Ασία, είχαν ξεκινήσει πολέμους με τους γειτονικούς λαούς επιδιώκοντας την επέκταση της αυτοκρατορίας τους.

Η κατασκευή του φιλόδοξου αυτού έργου ξεκίνησε άμεσα, κάτω από το βουνό Erusheli, το οποίο επιλέχθηκε για το σκληρό του πέτρωμα που θα μπορούσε να αντέξει τις εργασίες.
Κατασκευάστηκαν 13 επίπεδα, ενώ οι φυσικές σπηλιές που υπήρχαν στο εσωτερικό του βουνού επεκτάθηκαν και μετατράπηκαν σε περισσότερα από 6.000 δωμάτια τα οποία ήταν αρκετά για να φιλοξενήσουν τόσο τους μοναχούς του μοναστηριού όσο και τους κατοίκους που θα κρυβόταν εκεί για να ξεφύγουν από τους επιδρομείς.

Η γη γύρω από το μοναστήρι ήταν εξαιρετικά εύφορη και πρόσφερε τα απαραίτητα σε αυτούς που ζούσαν εκεί. Παράλληλα, οι μοναχοί κατασκεύασαν ένα σύνθετο δίκτυο υπόγειων μονοπατιών για τη μεταφορά τροφίμων και νερού στο εσωτερικό των σπηλιών.
Το υπόγειο μοναστήρι για περίπου 100 χρόνια πέτυχε το σκοπό για τον οποίο κατασκευάστηκε. Κράτησε τους κατοίκους της περιοχής ασφαλείς από τους Μογγόλους, αφού ο μοναδικός τρόπος να φτάσει κανείς εκεί ήταν ένα υπόγειο τούνελ που ξεκινούσε από ένα κοντινό ποταμό, το οποίο φυσικά οι επιδρομείς ποτέ δεν ανακάλυψαν.

Το 1283, σχεδόν έναν αιώνα μετά την κατασκευή της, ένας μεγάλος σεισμός έφερε την καταστροφή. Η δύναμή του ήταν τέτοια που προκάλεσε κατολίσθηση στο βουνό Erusheli. Η μία του πλευρά κυριολεκτικά κατέρρευσε, παρασύροντας μαζί της και το μεγαλύτερο μέρος των σπηλιών και των μονοπατιών που βρισκόταν κάτω από αυτή. Τα δύο τρίτα της υπόγειας πόλης καταστράφηκαν ολοσχερώς και ότι απέμεινε από αυτή δε μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν καταφύγιο αφού πλέον βρισκόταν σε κοινή θέα στην επιφάνεια του βουνού.

Εγκαταλείφτηκε μερικά χρόνια αργότερα και παρέμεινε έρημη μέχρι τον 20ό αιώνα, όταν κάποιοι μοναχοί την επισκέφτηκαν και αποφάσισαν να τη ξαναχρησιμοποιήσουν σαν μοναστήρι. Σήμερα λειτουργεί και σαν μουσείο, με τους λίγους μοναχούς που ζουν εκεί να ξεναγούν τους τουρίστες σε όσες από τις σπηλιές έχουν απομείνει.