Το Δεύτερο Βραβείο γλυπτικής , απέσπασε το εντυπωσιακό νέο έργο που έφτιαξε η εικαστικός- καθηγήτρια Πόπη Νικολάου μαζί με τους 8 μαθητές της από το Γυμνάσιο Αγίας Παρασκευής Γεροσκήπου , στον 7ο Παγκύπριο Διαγωνισμό Εικαστικών Τεχνών Μέσης Γενικής Εκπαίδευσης που είχε ως θέμα «Ταξίδια Διαδρομές» .
Το έργο που φέρει τον τίτλο «Θρήνος» αποτελείται από μια γυναικεία φιγούρα η οποία συμβολίζει την Μάνα η οποία θρηνεί την απώλεια του αγνοούμενου παιδιού της. Όπως δηλώνει στο Myjourney.world η εικαστικός Πόπη Νικολάου ο «θρήνος» είναι ένα ατελείωτο ταξίδι για την μάνα που θρηνεί το αγνοούμενο παιδί της αλλά ταυτόχρονα είναι και το ταξίδι του παιδιού το οποίο θρηνεί για την απώλεια της μητρικής αγκαλιάς. Σύμφωνα με την κ Νικολάου το έργο , το οποίο είναι εμπνευσμένο από τον εξαιρετικό βυζαντινό ύμνο ««Ω γλυκύ μου έαρ» , συμβολίζει το εσωτερικό-ψυχικό ταξίδι αποχωρισμού .
Το γλυπτό είναι κατασκευασμένο κυρίως από τσιμέντο . Το πιο δύσκολο μέρος το να δημιουργήσεις κάτι με του μαθητές , αναφέρει η Πόπη Νικολάου , είναι η εμβάθυνση του θέματος ώστε οι μαθητές να νιώσουν αυτό που δημιουργούν και να γίνουν οι ίδιοι πρωταγωνιστές. Για την υλοποίηση του έργου οι μαθητές έκαναν σχετική έρευνα για το θέμα των μεταναστών και των αγνοουμένων από πολέμους η οποία διήρκησε περίπου ενάμιση μήνα και αποτελούσε ουσιαστικά την εσωτερική εμβάθυνση του θέματος.
Η Πόπη Νικολάου τόνισε πως η σημαντική διάκριση που έλαβε το έργο «Θρήνος» γνωστοποιεί το κοινωνικό θέμα των αγνοούμενων παιδιών στο ευρύ κοινό δεδομένου ότι κάθε χρόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση 250. 000 παιδιά δηλώνονται ως εξαφανισμένα. Αυτο σημαίνει 1 παιδί κάθε 2 λεπτά. Παράλληλα η κ Νικολάου συνεχάρη τους μαθητές της για την ομαδικότητα και την συνεργασία που επέδειξαν για την δημιουργία του έργου καθώς και για τη μετάδοση ενός τεράστιου κοινωνικού προβλήματος της εποχής μας .
Έστειλε επίσης το μήνυμα ότι το μάθημα των εικαστικών τεχνών στα σχολεία είναι πολύ σημαντικό γιατί εκτός του ότι καλλιεργεί το αίσθημα της ομαδικότητας και της συνεργασίας τα προβληματίζει και αναπτύσσει στα παιδιά κριτική σκέψη .
Η επεξήγηση (concept) του έργου
«Ω γλυκύ μου έαρ,
γλυκύτατόν μου Τέκνον,
πού έδυ σου το κάλλος;»
Για κάθε μάνα το παιδί της είναι η άνοιξη που φωτίζει και ομορφαίνει την πλάση γύρω της. Για κάθε μάνα το παιδί που έφερε στον κόσμο μέσα από τα σπλάχνα της, είναι η ζωή που δημιουργήθηκε μέσα από το σώμα της.
Για κάθε μάνα υπάρχει το βασανιστικό ερώτημα για το που χάθηκε το παιδί της, όμορφο στο σώμα και στην ψυχή. Όμως η ελπίδα υπάρχει, σαν τον ήλιο που δύει και δεν χάνεται, παρά μόνον προσωρινά από τα μάτια μας, μέχρι την επόμενη ανατολή. Η κραυγή και η απόγνωση της κάθε μάνας είναι το κάλεσμα για τον καθένα από εμάς να αναλάβει δράση.
